ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 68

شاخاں نوں انج ننگیاں کر گئے ناخن تیز ہواواں دے

ٹوٹے ٹوٹے ہو ہو گئے نیں ، چھتر سنگھنیاں چھاواں دے

کدھرے تے نئیں سانبھیا جاندا، پانی نالیاں آڈاں توں

کدھرے سُک سُک تراماں ہوئے نیں، سینے اَیڈ تلاواں دے

سُکھ دی نیندر سَون نہ دیندا، چور اساڈے اندر دا

کنّے ائی سِر کڈھویں قدنیں بھانویں، شہر پناہواں دے

اپنی پَنڈوں ہتھ ہٹایاں، پینڈا کھوٹا لگدا اے

مِتراں نوں وی بھچ نہ سکن، اج کلاوے بانہواں دے

ویلے توں پہلاں ائی ماجِد! اَینہن نے کٹیا اوہناں نوں

جیہڑے پَتر ٹہنیاں تے سن، کھلرے ہتھ دعاواں دے

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)