ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 10

اُنج ائی اکھیاں نیویاں ہوئیاں، سرتوں لہہ گئی پگ

نہ کوئی دل دا وَیری بنیاں، نہ کوئی جیئو دا ٹھگ

چار چفیرے چُپ ہنیری، برفاں ورگی ٹھنڈ

پیراں ہیٹھ جگاندا جاواں، دُوں ہوٹھاں دی اگ

چن دے سانویں بہہ سکیں تے، ایس ویہڑے وچ آ

سایہ بن کے ، میرے گھر دیاں کندھاں نال، نہ لگ

اصلوں تے کوئی نِواں نشانہ، نئیں ساں اوہدا میں وی

تنی کماناں وچوں ائی، بس تیر گیا سی وگ

ایدھر حصے ساڈے سجنو، کِیڑیاں ورگی چال

اودھر ویلا بھردا جاوے، ہرناں ورگے ڈگ

ساڈے بے وَسّے جیون دی، لکھّے پئی تاریخ

اکھیں نقش بناؤندی ہوئی گزرے ہڑھ دی جھگ

روشنیاں دے میلے وچ وی، ملیا فیر نہ ماجد

انھی عمراں گیا گواچا، پیار دی چھاپوں نگ

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)