ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 21
پتناں اُتّے میل دیاں جنگلاں دا سوہجھ ودھان دیاں
ہرناں دے لئی آؤندیاں نئیں ہُن رُتّاں چُنگیاں چان دیاں
دل دے اندر دِبکیاں دِسّن قہر دی محنت مگروں وی
سدھراں چُنجیں چوگا لے کے آہلنیاں وَل جان دیاں
انت نوں کاگت پُرزے بن کے بالاں ہتھوں کُھسیاں نیں
چاہواں اُچ اڈاریاں لا کے واواں وچ لہران دیاں
پنکھ پکھیرو آں دے وی پَر، پتّراں دے وانگوں جھَڑ گئے نیں
موراں نوں وی یاد نہ رہیاں جاچاں پَیلاں پان دیاں
ساڈے تن تے حالیں خورے کیہہ کیہہ بھاناں پان گیاں
سُکھ توں کھُنجیاں ایہہ راتاں ایہہ کھریاں منجیاں وان دیاں
جد وی شیشے اندر تکیٔے دِسّن وانگ سیاڑاں دے
مُکھ تے نگّھیاں نوہندراں لگیاں ماجدُ جان پچھان دیاں
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
سخن سرا 