ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 103

نہ اکھیں اوہ لہر جیہی، نہ ہوٹھیں خُوشبو

سُکھ رُسایائی ماجداُ، لے ہُن میلے ڈُھو

مل گئی نال مزاج دے، زہر وی نِبھدی نال

دُکھ مترہن ساڈڑے، نھیریاں کر دے لو

مہکی سی دو چار دن دِلاّ! سانجھ رویل

ٹر گئے ساتھی نال دے، کلھیاں بہہ کے رو

پہلاں تے اِک گل سی، وچھڑاں گئے یا نئیں

ٹردے ہوئے نوں آکھیا، پل تے کول کھلو

سجنوں چپ دا اوڑھنا، کرئیے لیرو لیر

ہسئے اتھرو روک کے، اکھیاں لئیے دھو

کڈھ کدائیں ماجداُ، چرخہ ست پُران

پونی وِسرے پیار دی نویں سونی چھو

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 84

کِھلر گئی اے دل دے ویہڑے، کیہڑے مکھ دی لو

سانہواں دے وچ گُجھدی دِسّے، یاداں دی خوشبو

پھِرے بہار تے کمرے دے وچ، چڑیاں چہکن آ

رُت بدلن دی آپوں ائی، آ جاندی ائے کنسو

ہن خورے کتھے جا دسنی، اساں اپنی دھاک

چن تیکر تے پُجی، ساڈے سڑدے لہو دی بو

ورہیاں دے نیلے امبراں تے، چانن تَیں ائی سنگ

خوشیاں دیا انملیا سمیاں، پل تے کول کھلو

جُھکے ہوئے نیں ماجدُ، تیریاں اکھیاں دے وچ جھڑ

اسیں تینوں جاندے آں، توں بھانویں رو نہ رو

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)