ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 121

سانوں فکراں نیں، انج آل دوال دیاں

جنج ماواں نوں، دُکھڑے جمیاں جائیاں دے

بھخدیاں دُھپاں، بھبُھل کیتا نظراں نوں

دارو لبھدے پھرئیے، اکھیاں آئیاں دے

شیشہ بن کے ویلا، نقش اُبھاریگا

ہُسٹراں پاروں، منہ تے پیاں، چھائیاں دے

لیکھاں ہتھوں، جِنڈری کجھ اِنج گھِر گئی اے

جنج بکروٹا، چڑھ جائے ہتھ قصائیاں دے

ماجدُ اِنج بولی چڑھیاں نیں، سدھراں جیئوں

مَنڈیاں وچ مُل چکن، مجھیاں گائیاں دے

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 5

اڈن کھٹولیاں وانگر رُتاں، ہتھ میرے وچ آئیاں

ایہہ ہمّت ہُن میری، پاواں عزتاں یا رسوائیاں

جیُّون دی ایس جاگیر دا سودا ہُن تے کرنا ائی پَینا

نِکیاں نِکیاں دُکھاں کولوں، لّیاں سن کیوں سائیاں

تج کے سانوں اوہدا جیئون وی، بنیا اے پچتاوا

پہنچ دیاں نیں ساڈے تیک وی، اوہدیاں اُڈدیاں وائیاں

یا تے منظرائی من بھاؤندے، جگ وچوں اُٹھ گئے نیں

یا فر ساڈیاں اکھیاں ائی، رہ گئیاں نیں پتھرائیاں

میں اپنے مُنہ متّھے اُتے، سوچ دی کالک تھپی

اکھیاں گِردے ٹوئے پوا لئے‘ منُہ تے پے گئیاں چھائیاں

اپنیاں رُکدیاں قدماں اُتیّ ہُن کاہدا پچھتاؤنا

مَیں جد اپنی راہ وِچ ماجدُ، آپ کَڑُکیاں لائیاں

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)