ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 30
تھانویں تھانویں جال نیں تانبے وانگر تپدیاں راہواں دے
دُھپاں پاروں سڑ سڑ جاون سِکدے تار نگاہواں دے
اوہ اوہ دھارن دُکھ درداں دی ایس اُتے پئی تُلدی اے
دھاگے تیکن اُدھڑن لگ پئے جِند تکڑی دیاں کانہواں دے
عرشاں تیکن کدے نہ جاون دل چوں اُٹھیاں گّلاں وی
پُج کے وچ فضاواں دے پھٹ جان غبارے آہواں دے
پھانڈے‘ دُھوڑاں‘ پھنڈ پھنڈ دَسّن فریاداں دیاں فصلاں نُوں
اِین منا نئیں سکدے کوئی ہُن اُلار وی بانہواں دے
غرضاں پاروں اُنج ائی اُچّی اُچّی ڈَونڈی پِٹدے نیں
نِیویاں بندیاں کولوں سمجھے جان مزاج نہ شاہواں دے
کوئی وی پریت پروہنا گھّلے کاگ نہ پہلاں آون توں
کھُر گئے نقش نگاہوں سارے بھُلیاں وِسراں چاہواں دے
وگدیاں واواں اندر وی جد زہر جیہی پئی گھُلدی اے
ماجدُ کون دِلاوے سانوں آن، وساہ ہُن سانہواں دے
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
سخن سرا کا نیا سفر 