ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 44

دَرداں دی بے رحمی اگے لہو دیاں وَڈھیاں تارن دے

سبھناں دے ناں اِکّو جیہے نیں حِیلے مُکھ نکھارن دے

وَڈیاں وانگوں اساں وی‘ وَل اِکّو جیہے چھڈ جانے نیں

آساں دیاں مزاراں اُتے بکرے کُکڑ وارن دے

انت نوں پلے پاسن سَکھنی ڈولی پیار مُراداں دی

رانجھن وانگوں بیلیاں وچ ایہہ پاپڑ مجھیاں چارن دے

جد کدھرے کوئی چنگی شے تکنی ایں ہتھ نیانے دے

کانواں نے ازمانے نیں چَج مُڑ مُڑ جھُٹیاں مارن دے

بدلاں دُھپاں تے جا پیندا اوڑک حاصل کھیتاں دا

بھاں توں کِنّے چنگے ہوون موسم بِیج کھلارن دے

سدھراں سانوں وی ماجدُ کُجھ اِنج دا بوجھ چُکایا جیٔوں

آڑھتیاں دے کامے ہتھ، وَٹے پنج سیری دھارن دے

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 25

پھُلاں دے وچ چہکن دا، مہکاں وچ چُبھیاں مارن دا

دُوروں دُور ائی نسدا جاوے، موسم پنکھ سنوارن دا

وس کدھرے وی چلدا نئیں تے، دل نوں دھڑکا رہندا اے

مُکھاں اُتے بُجھ بُجھ جاندے، پھِکے نقش اُبھارن دا

ایہنے وی تے انت نوں، ساڈے سر وچ، سواہ ای پانی اے

کاج اساڈے نانویں لگیا، جیہڑا مجھیاں چارن دا

ایہہ وکھری گل اے جے اسیں، چڑھ گئے ہتھ صرافاں دے

وَل سِکھیا سی، کھُنجیا سونا ریتاں چھان نتارن دا

ایہہ چج وی راہ جاندیاں ماجدُ، اُنج ای سانوں لبھیا نئیں

پھُلاں نالوں جھڑیاں پتیاں، حرفاں وچ اُتارن دا

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)