ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 120

نگھیاں مِٹھیاں پرتیاں والی، ڈاہڈیاں اَبھُّل چاہواں دی

پرت کے شاید کدے نہ آوے، اوہ رُت گھنیاں چھانواں دی

ساڈی چاہ دے نال وی قصہ، کُجھ انج دا ای ہویا اے

وچ تندوردے جھُلسے، جیونکر روٹی پہلیاں تاواں دی

شِکرا چڑیاں تے اکھ رکّھے، شیر نتھانویاں بھیڈاں تے

نیویں لہو تے اٹھدی جاوے، کندھ اُچیریاں نانواں دی

اک دریاؤں نکلیاں نہراں، جنج آپس چ ملدیاں نئیں

اِنج ائی کُجھ بے وسّی جاپے، ماجدُ سانجھ بھراواں دی

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 100

میں تیری بے مہری دے سر، کیہڑی تہمت لاواں

میں کولوں تے نس نس جاندا، اپنا وی پرچھانواں

میں جیون دیاں قدماں اگے، رُڑھدا کھڑدا روڑا

توں اوہ ایں، منہ زور زمانہ وی نئیں جیہدا سانواں

مدتاں ہوئیاں کدے نہ تپیا، خورے کتھے کھپیا

جی کردا اے، ٹھنڈے برف کلیجے نوں، اگ لانواں

کیہ کیہ ہاڑے کیتے، فروی سکھ دا ساہ نئیں آیا

کیہڑے دُکھ دی لامے لگیا، خورے دل دا نانواں

ماجدُ یار جیہے من موہنے، اینویں نئیں لبھ پیندے

میں تیری جاگھیں ہوواں تے، ایس گل دی ونڈ پاواں

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)