ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 116

ہور تے ایناں فرق نہ کوئی پاندا اے

سُورج لتھ کے کالک جیہی چھڈ جاندا اے

خورے کاہنوں اِک نہ اوس دے ہوون تے

سارے گھر دا اندر کھان نوں آندا اے

نویں سونی اِل دی خاطر داری نُوں

چِڑیاں تِیلا تِیلا جوڑ لیاندا اے

مگرے لگا جھولا وہم ہواواں دا

خورے کیہڑی کھائی تیک پجاندا اے

ویلا کھِنڈیاں بدلاں نوں شرماون لئی

خورے کچراں تیکر دیپک گاندا اے

ایہہ کی وِتّھاں اُچیاناں آ پائیاں نیں

پُتّر پیو دا ناں لیندا شرماندا اے

سَن وی نال ائی ہونجھ کے لے جاندا جاپے

ماجدُ جو پَتّر وی ٹہنیوں ڈھاندا اے

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 9

امبریں چڑھیاں گُڈیاں، کھوہ لے جاندا اے

لنگھدا ویلا، کی کی قہر کماندا اے

آوندے دناں دا سورج، جدوں خیالاں میں

اگ دا اِک لنبو، اکھیں لہراندا اے

جیہڑا بیں وی پھاڑے تہواں خاک دیاں

انت سمے نوں، اپنا تن کٹواندا اے

وَیہندیاں وگدیاں، حال وی پرت کے پُچھدا نئیں

پانی، کنڈھیاں نوں، اِنج ائی ترساندا اے

کی کی کڑکے بدل پر، نچڑن مگروں

امبراں تے، ست رنگیاں پینگاں پاندا اے

نِدھرانے نے، پِٹ جانا ایں،کیوں جے اوہ

ہیٹھلے کنڈھیوں، پانی نُوں گدراندا اے

دِتّے لکھ فریب، بہاراں نے فِر وی

جیئوڑا ساڈا، پھُلاں نُوں سدھراندا اے

کجیا جاوے، دُکھ دے پالے کورے توں

جو منظر وی، اکھیاں نُوں گرماندا اے

اوہ کی آس سی خورے، جس دے ٹُٹن توں

ماجدُ، مکھ وِکھاون تُوں، شرماندا اے

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)