ماجد صدیقی ۔ غزل نمبر 101

چمن پر راج پت جھڑ کا رہے گا

شجر مشکل سے اب کوئی پھلے گا

چڑھا ہے سر پہ بپھرے شیر کے جو

پچھاڑے گا اُسے یا جان دے گا

مسلسل کُند ٹھہریں گر اُمنگیں

تو پھر یہ دل بغاوت بھی کرے گا

نہیں تن پر لگا جھکنے کی خاطر

یہ سر اب اوج پر ہی جا سجے گا

خموشی ہے سمندر میں تو جانو

اَب اِس کے بعد طوفاں ہی اُٹھے گا

لُٹے برگ و ثمر ہی جب تو ماجدؔ!

شجر کے پاس کیا باقی رہے گا

ماجد صدیقی

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 76

کُکڑی لکھ پراں دے ہیٹھاں، بالک چُوچے کجّے

اِل نے اُس توں ٹلنا ناہیں، جد تیکن نہ رجّے

پُھلاں کولوں، مہک کھنڈاون دا ول، سکِھّن مگروں

باگاں والیاں دے مُنہ اُتے، کی کی جندرے وجّے

آس دی جس کھیتی دے ڈوڈے، پنگرن نوں آ پُجے

رّب کرے، ہُن ایس کھیتی تے، کوئی بدل نہ گّجے

کدھرے تے نسلاں دے مان نوں، لوکی ٹُٹدا ویکھن

کدھرے تے چاہ ونداں دے تن، مرزے دا سِر سجے

لکھدیاں لکھدیاں پوٹے گھس گئے‘ فیر وی ایہو جاپے

جیہڑیاں گلاں کہن دیاں نیں، اوہ نئیں کہیاں اجے

نویں زمانے ہر کسے نوں، واہ واہ بھاجڑ پائی

بندیاں مگرے بندہ ماجدُ، ٹِنڈاں وانگر بھجے

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)