ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 5
اڈن کھٹولیاں وانگر رُتاں، ہتھ میرے وچ آئیاں
ایہہ ہمّت ہُن میری، پاواں عزتاں یا رسوائیاں
جیُّون دی ایس جاگیر دا سودا ہُن تے کرنا ائی پَینا
نِکیاں نِکیاں دُکھاں کولوں، لّیاں سن کیوں سائیاں
تج کے سانوں اوہدا جیئون وی، بنیا اے پچتاوا
پہنچ دیاں نیں ساڈے تیک وی، اوہدیاں اُڈدیاں وائیاں
یا تے منظرائی من بھاؤندے، جگ وچوں اُٹھ گئے نیں
یا فر ساڈیاں اکھیاں ائی، رہ گئیاں نیں پتھرائیاں
میں اپنے مُنہ متّھے اُتے، سوچ دی کالک تھپی
اکھیاں گِردے ٹوئے پوا لئے‘ منُہ تے پے گئیاں چھائیاں
اپنیاں رُکدیاں قدماں اُتیّ ہُن کاہدا پچھتاؤنا
مَیں جد اپنی راہ وِچ ماجدُ، آپ کَڑُکیاں لائیاں
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
پسند کریں لوڈ کیا جا رہا ہے۔۔۔
سخن سرا کا نیا سفر 