ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 88

کیہ کیہ چیکاں ماریاں، کیہ کیہ منگے دکھ

آپی آپ چبا لئے، پھُلاں ورگے سکھ

بھری بہار چ ویکھ کے، میرے سراِچ سواہ

ہس ہس تاڑی ماردے، بھرے بھراتے رکھ

اکو پیار سوال سی، چلیا نالوں نال

پِچّھا نئیں سی چھوڑ دی، دُوں اکھیاں دی بھکھ

تک تک راہواں تیریاں، اکھیں چڑھیا زنگ

لے ہن توں وی سانبھ لے، چانن ورگا مکھ

نہ توں لنبو تھیونا، نہ دیوے دی لاٹ

وچوں وچ ائی ماجداُ، پل پل نہ پیا دُھکھ

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 35

جگ توں ڈردی سانتھوں بھانویں، لُکدی رہئو توں لکھ

جگ دیاں نظراں وچ تے، ساڈیاں قبراں وی نئیں وکھ

تینتھوں ائی تیری ٹوہ دا اساں، مُل سی لیا پوا

بُھبھلاں لے کے مڑی سی پِچھاں، سُونہاں لیندی اکھ

کیہ سی اُدّوں جے چڑھ جاندیوں، سولی ساڈے نال

عمراں لئی ہن توں وی سانتھوں، اکھیاں نِیویاں رکھ

اِک نکے جیہے خوف توں اسیں، دونویں کھا گئے ہار

نہ توں توڑ چڑھائیں لگیاں، نہ رہئے میرے ککھ

نہ توں مینوں وانج نی کڑئیے! نہ بن سُکی نہر

اپنا مُل ودھا لیندی اے، نال سَلائی دے اکھ

ماجدُ بھُل بھُلا کے اونہوں، چھڈ ہُن اوہدا رون

مینٹل پیس تے اپنی ائی، تصویر بنا کے رکھ

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)