ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 78

کنج دسیے، کنج پَیریں پے گئے چھالے نیں

کنج ورہیاں دے بھٹھاں وچ، تن گالے نیں

جِت ول ٹرئیے، قدماں دی اگوائی نوں

ککر چھاپے، ٹوئے، کھائیاں نالے نیں

خوف دی اِل توں، ککڑیاں وانگوں اسّاں وی

تاہنگاں چوچے، پنکھاں ہیٹھ سمہالے نیں

بھاہ لگے چٹیائی، چِٹیاں دنداں دی

کھِڑ کھِڑ ہسدے یار وی، من دے کالے نیں

کجدے رہندے آں، وچ پیار اُچھاڑاں دے

نئیں تے سجن اُنج تے، ویکھے بھالے نیں

پل پل سانوں، سجرے گھیرے پان پئے

جو منظر وی ماجدُ، آل دوالے نیں

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 72

کالیاں راتاں دی شاہی دامان تروڑن والے نیں

اسّاں جیہڑے حرف ٹِنانے واواں وچ اُچھالے نیں

اندر جھُلدی نھیری ہتّھوں اکھّیں لالی پھر گئی اے

تن دے بھخدے موسم پاروں جِبھیں اُبھرے چھالے نیں

ہِکّن اوہ نیں پل پل پیندی ٹھنڈ کلیجے جنہاں دے

ہِکّن اوہ جنہاں دی ہوٹھیں سدھراں بھانبڑ بالے نیں

سپ چڑیاں تے چھاپے مارن شِکرے جھپٹن گُھگیاں تے

خورے کی کی چِیک چہاڑے میرے آل دوالے نیں

رُتّاں نے نم روک کے اپنی اِنج دا زور وِکھایا اے

آپوں آپ ائی وجن لگ پئے کلیاں دے منہ تالے نیں

اکّھ نہ میلی ہوون دِتّی، نانہہ متھڑے وٹ پایا اے

کُجھ انج دے وی دُکھڑے اسّاں ایس تن اُتّے جالے نیں

ماجدُ اپنے نال دیاں نوں مار نہ پُھوکاں پیار دیاں

اوہناں دے مُکھ لو نئیں دیندے جیہڑے من دے کالے نیں

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)