ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 74

کدیں کدیں ایہہ اکھیاں وی سن، چیتر کھِڑی بہار

ہاسا وی ہن کدے نہ بنیا، ہوٹھاں دا شنگھار

دل دے ویہڑے دُکھ اِکلاپا، اکھیاں نیں چپ چان

روواں وی تے اتھرو جیہے نیں، ڈباں شوہ وچکار

ہوٹھاں اُتے تیز ہوا، لکھدی اے اک تحریر

اکھیاں دے وچ پھردی جاوے، نہ دِسن جیہی دھار

چاہن توں پہلاں دِھیدو ساں میں، فر رانجھا، فرچاک

ہیر گواچی لبھ کے ہویا، ویری اپنا پیار

بلھیاں اُتے تپدے تھلاں دا، پہرہ چار چفیر

ہڑھ دے وانگر شوکدے دِسن، شہر دے بھرے بزار

وائے جھل کے میں نیوندے نوں، نہ تُوں ہور نِوا

نہ کر بھار میرے وچ وادھا، نہ لَے میری سار

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)

ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 11

اُنج ائی لگیاں تہمتاں، نئیں ساں کُجھ بُریار وی

ہے سن لوکی جاندے، سانوں شہروں پار وی

دِتی سی اِک لہر وچ، اکھ اشارے روشنی

نور جیہا اِک لشکیا، بُلھیاں دے وچکار وی

گزری رات پہاڑ جیہی، لے کے پلکاں بھاریاں

دُکھ نوں روڑھ نہ سکیاں، اکھیاں تار و تار وی

جُثے دے وچ روگ سن، اکھیاں ہے سن ویہندیاں

آل دوالے روح دا، پیا ہویا کِھلیار وی

وچ بہاراں چہکدا، پھُلاں وانگر مہکدا

رہ گیا اوڑک سہکدا، تیرا ماجدُ یار وی

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)