ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 14

ایس ائی آس تے نسدا جاواں، دھڑکن سُندا پل پل دی

شاید اوہنوں روکے، بّتی اگلے چوک دے سگنل دی

تھوہراں نُوں کھُل دے کے جنّھے، کومل پھُل زنجیرے نیں

باگ کنارے، واڑاں لاؤن دی، سوچ سی ایہہ کِس پاگل دی

کِیہ کہوئیے، کد وڈیاں اپنے، قولاں دی لج رکھنی ایں

نکیاں ہوندیاں توں پئے تکئیے‘ حالت ایہو، اج کل دی

شام دے ویہڑے اودھر، جھوٹ تسلیاں آؤندی فجر دیاں

ایدھر، مارُو پِیڑ کسے وی، دارُو توں پئی نئیں کَھل دی

چار چفیرے کِھلرے تھل نے، ہور اَسن کِیہہ دینا ایں

سِر تے آ کے رُک گئی جیہڑی اوہ دُھپ تے ہُن نئیں ڈھل دی

گلی گلی وچ جتھے، میریاں لختاں، یُوسف بنیاں نیں

ہے بازارِ مصر دا ماجد، یا ایہہ نگری راول دی

ماجد صدیقی (پنجابی کلام)