کوئی سماں نہیں عُمر دے دیہڑے اندر

جیہدی جھال نہ رُوح توں ھلی جاوے

دے لوڑیا، نظراں لبھ تھکّیاں

بت پُوجنے نوں کوئی نہ نظر آوے

بُت پُوجنا تے وڈا کفر ہوندا

میری پُوجا تے پُوجا سی ہور ائی کجُھ

بُت لبھدا ساں جیہدے روپ اندر

مینوں دِسدا بُت بنان والا

تے ایہہ گل کدوں کوئی جاندا نئیں

کے گل نوں کوئی سلاھے تے اوہ

گل والے دی ذات دی مدح کردا

میرے ذوق دے منہ تے کالک نئیں سی

میری رگاں وچ سی لہو خلوص بھریا

کون پُچھدا اے ایس خلوص نوں اَج؟

میری حُسن نُوں پُوجدی نظراں نے

بھرے باگ وچوں اِک پھُل چُنیا

کوئی بُت نئیں سی اِک پھُل ہیسی

جیہدی پتی پتی اجے کھلی سی نویں

سبھاں تکیاں اوہنوں پر اُنھے اجے

کسے دل نہ تکیا نظر بھر کے

ہیسی پھُل اُس پھُل ن کھڑنا سی

جدوں کھڑیا اوہیاں اکھاں کھُل گئیاں

میری سدھراں خاک وِچ رُل گئیاں

اُس پھُل نے تے کھِڑ کے نظر کیتی

دل چن وے، دیہوں دے، تاریاں دے

میری لُوں لُوں کہندیاں دھڑکدی اے

مینتھوں پُچھو اَج نئیں

کوئی دل والا

جیہدا ذوق ستھرا ہووے چانن وانگوں

تک سکدا اے کدوں یا ر ہسدا

کسے غیر دے نال

بانویں چن تارے اوہدے نال ہسن