رہینِ التفاتِ شاہدانِ حشر سامانم
مبرّا داشتند از حاجتِ سیَرِ گلستانم
پسِ مردن نیارَد ہیچ بازَم با حیات آرَد
مسیحا خوب تر داند ہلاکِ زلفِ پیچانم
نَیَرزَد با یکے زینہا ہمہ حورانِ فردوسَت
بیا نظّارہ کن زاہد بہارِ نَو بہارانم
خرَد کَے بےوفائی کرد و کَے از کار ہوشم رفت
نمی دانم چنیں کردہ جمالِ دوست حیرانم
شکیب آموختم اَز شانِ استغنائے محبوباں
کُنوں اَز غر و غمزہ نیز درسِ بیخودی خوانم
نگہ دارَم زِ بُعدِ منزلِ جذب و فنا ضامنؔ
ہنوز اَز کوچَہِ جاناں حواس و ہوش میرانم
ضامن جعفری
سخن سرا 