ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 33
ٹیشن ٹیشن، میری مَٹھڑی گّڈی نُوں، رُکوان پیّاں
میرے مگروں، ٹرُیاں ریلاں، کیِہ کِیہ قہر کمان پیّاں
مَیں جیوندے نُوں، نال نجانے کیہڑیاں نظراں، ویکھن ایہہ
گِرجھاں لُدھیان، میرے ائی گھر تے، مُڑ مُڑ تاریاں لان پیّاں
جو موسم آوے، ایہناں دے، اگلے نقش مٹاؤندا اے
میریاں بانہواں، اپنے اُتّے سجرے ناں، اُکران پیّاں
ایہناں اُپّر، چھاپ اے خورے، کیہڑیاں اُتّم عقلاں دی
میریاں سوچاں، مینوں ائی نت، وچ بھُسوڑیاں پان پیّاں
چیت سمے تُوں ہاڑ سمے تک، بِن پھَل چُکیاں، جیواں میں
مُکھ رُکھ تے آساں دیاں کلیاں، کھِڑ کھِڑ کے مُرجھاں پیّاں
ہریاں بھریاں رُتاں دے لئی، وانگ بَرانی کھیتاں دے
کِیہ آکھاں، ایہہ میریاں اکھیاں، کچراں تُوں سدھران پیّاں
ہُن تے ماجدُ چُپ دی میز تے، رکھیاں کانیاں سوچ دیاں
مرزے خان دے،ٹُٹیاں تِیراں وانگ ائی مَین شرمان پیّاں
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
سخن سرا 