ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 109
ویلے نے کُجھ ایداں دی مت ماری اے
مُکھڑے مکھڑے اکو جیہی بے زاری اے
رُکھ اپنی چھاں دُوجے رُکھ نوں دیندا نئیں
انت نوں سبھناں ایہو گل نتاری اے
گلی گلی وچ ہوکا دیوے اُسّے دا
جس جس دے سر اُتے جیہڑی کھاری اے
پَتّر نَم نوں رُکھ چھانواں نوں سِکدے نیں
دَین رُتاں دی ہرتھانویں ہکساہری اے
کون کسے دا، جنہوں ویکھو، اُنّھے اُئی
اپنے آل دوالے کندھ اُساری اے
کدے نہ پھیرا پاوے اجڑیاں تھانواں ول
کَنیاں دی رُت وی شاہ دی اسواری اے
نویں وکھالی دیون دے لئی چڑیاں نوں
سپ نے اپنی پہلی کُنج اُتاری اے
اوڑک اوہنوں پنجرہ کھِچ ائی لیاندا اے
دَھون دوالے جس پکھنو دے دھاری اے
حرص دی ایس بھاجڑ وچ کِنّھے بچنا ایں
سڑکاں اُتّے لاری پچھے لاری اے
سُولی تیک وی ایہو حرف پُجاندے نیں
ماجدُ جنہاں دے سنگ تیری یاری اے
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
سخن سرا 