ماجد صدیقی (پنجابی کلام) ۔ غزل نمبر 90
گُزرے دِناں دی یادوں لشکن، پرتاں اِنج خیال دیاں
شہر لہور چ ٹُردیاں پھِردیاں، جنج تصویراں مال دیاں
’’لغراں ورگا، کھیتاں وچ نکھیڑویں سِٹیاں وانگر دا‘ ‘
اوہ تیرا کی لگدا اے نی اُس توں پچھن نال دیاں
سہہ سہہ کے میں تھکیاواں، تے حالے خورے بھُگتاں گا
ہور سزاواں کی کی، اپنے نانویں، نکلی فال دیاں
رُت چیتر دی، وانگ فراتاں، دُور کھلوتی ہّسے پئی
دھرتی دے منہ، تر یہہ دیاں گلاں نیں، باگاں دی آل دیاں
آس دا پنچھی پھڑکیا وی تے، آپنے پنکھ ائی توڑے گا
ڈاہڈیاں کَس کے تنیاں دِسّن، تَنیاں دُکھ دے جال دیاں
سر توں اُٹھیاں سایاں ورگی، مُکھڑے پرت اُداسی دی
دل دے اندر سدھراں وسّن، ماں توں وِچھڑے بال دیاں
آوندے دناں دے خوفوں جیئوں جیئوں رنگت پیلی پیندی اے
ہور وی اُگھڑن منہ تے، وجیاں نوہندراں پچھلے سال دیاں
شعراں وچ اوہدی ایس کاٹ نوں، انت نُوں مننا ای پینا ایں
ماجدُ وِتّھاں میل رہیا اے، دِلّی تے چکوال دیاں
ماجد صدیقی (پنجابی کلام)
سخن سرا 