وِتّھاں ناپدے ہتھ ماجد صدیقی (پنجابی کلام) مُنّو بھائی دے نام ماجد کی پنجابی غزل ۔ ڈاکٹر ریاض مجید سجناں دیا وچھوڑیا، جنج ہووی سانوں ساڑ دل دیاں سدھراں والے بیڑے، نہ ڈوبیں نہ تاریں ویلے مینوں، گُڈیاں والا ناچ نچایا ایہہ ہمّت ہُن میری، پاواں عزتاں یا رسوائیاں فیر وی مُکنے وچ نئیں آئے، من دے جھگڑے جھیڑے لبھ لئے چانن نھیریو، چمکن چارے راہ گلی گلی میں لبھدی پِھردی، ڈھول نہ نظری آوے نی لنگھدا ویلا، کی کی قہر کماندا اے نہ کوئی دل دا وَیری بنیاں، نہ کوئی جیئو دا ٹھگ ہے سن لوکی جاندے، سانوں شہروں پار وی ایدھر تن چ رُکیاں، بوجھل راتاں نیں رُت ساؤن دیاں رِیجھ کوئی امبراں تے پینگاں پاندی نئیں شاید اوہنوں روکے، بّتی اگلے چوک دے سگنل دی اوہدا اک وسنیک سی، واہ واہ عالیشان سی روگی انت وِراگ دا جاگ پئے فر جذبے ٹہنی ٹہنی ککھ سجاون دے اوہ ائی رب اکھواوے جنہوں، جچدی اے ایہہ شان سِر ساڈے وختاں دی، شُوکدی دوپہر سی ساؤن وی جیہڑیاں تسّیاں نیں بِن سائیاں دے ہرناں دے لئی آؤندیاں نئیں ہُن رُتّاں چُنگیاں چان دیاں آون والیاں گھڑیاں، خورے کی کی قہر، کمان گیاں توڑ کے جدوں نکلے اسیں تنیاں دُکھ دے جال دیاں رُتاں جیئوندیاں وسدیاں دے لئی سُکھ سنہیوڑے لیائیاں نیں دُوروں دُور ائی نسدا جاوے، موسم پنکھ سنوارن دا ہوٹھاں اُتے، ڈوہنگی چپ دے تالے نیں دوش اساڈیاں چاہواں تے ڈوروں ٹُٹی گُڈی وانگر، دُور کتھے جا ڈَھئو نہ ہُن نِیویں پا، تے نہ ہُن، اکھیاں پیا لکو دُھپاں پاروں سڑ سڑ جاون سِکدے تار نگاہواں دے دل ساڈے وچ بھانبڑ بلدے اپنے پچھوں درد دی، لہر تے اُٹھدی روک وے میرے مگروں، ٹرُیاں ریلاں، کیِہ کِیہ قہر کمان پیّاں چنگیاں دِناں دے ہاڑے، سِر تے ہور بھسوڑیاں پا گئے نیں جگ دیاں نظراں وچ تے، ساڈیاں قبراں وی نئیں وکھ کُھنجدے جاندے نیں دِن‘ وَڈھیاں تارن دے جیئوڑا کلھیوں سہکدا، نپیا کیہڑے قہر نُوں سجنو! زہر اوہ جان میری تے، اندرو اندری وسیا اے اوہنے کی لہراؤنا جِس دی پینگ دا جھُوٹا کانا ایں خوشیاں نظروں لُک لُک جاون، جیئوں ناں لگی مانگ دل دا محرم، کوئی نئیں ملیا، دل نوں ٹھگیا کیئیاں کیہدا جپدی اے ناں سُکھ دی بھِکھیا منگن دا وی، چج نہ آیا مینوں سبھناں دے ناں اِکّو جیہے نیں حِیلے مُکھ نکھارن دے لکھ سَیئاں دی اِکو گل اے، دل دا بھیت نہ دساں گلیاں دی نُکڑاں توں، مہک نئیں ایں اُٹھدی سُنجیاں نیں پیار دے، چوبارے دیاں باریاں ایہو نشانی یاراں دِتی، ایہو ہتھاں دے چھلّے اج دا دن تے ماجداُ دن سی جویں، عذاب دا بیٹھے پِڑیاں مار کے آ جاندا اے کوئی کوئی ویلا، اندروں باہر کھلووَن دا پر میں سعد زمانے دا، کنج آپوں داغی تِھیواں چڑھیا دن نئیں ڈھلدا، کیکن رات ڈھلے بِن یاراں سجناں دے شیشے سنگ شیشہ، اِنج تے نئیں ٹکرائی دا نسدیاں واواں، سُکھ سائیں دی، کوئی نہ خبر لیان سدھراں بھرم گنوایا جے میں اوہنوں روک کھلاراں، تے اوہ کیہ کر سکدی اے پھٹ جگر دے، اِنج ہُن پھول کے دسّاں گا کوئی تے منتر پھوکے، کوئی تے دُکھ دے سپ نوں، کِیلے کیہ آکھن گے لوک ساڈی گل دا بُرا منانا، تُساں نوں، نئیں پھبدا اے اوہ کُجھ خوف نیں دل وچ، اچّا بول نہ بولن دین انساناں دے لہو وچ بِھجیاں، خبراں ہر اخبار دیاں ویلا فیر وی دیوے سانوں، کھیڈ کھِڈونے بالاں دے اکھیاں اگوں ہٹدا نئیں ایں، نقشہ تیرے جاوَن دا پل دو پل کدے نہ آئے، جیوندے جاگدے، نامے دل دیاں یاراں دے اِنج ائی ساڈے ناں لکھیا اے، سودا انت خسارے دا ٹوٹے ٹوٹے ہو ہو گئے نیں ، چھتر سنگھنیاں چھاواں دے بیج دعاواں دے، کد چھیتی پھُلدے نیں سکھنیاں میریاں تاؤن پراتاں، سُنجی میری چکّی آپوں جگ چ کِھنڈسن، ساڈیاں باتاں، اگ چ ڈَیہن دیاں اسّاں جیہڑے حرف ٹِنانے واواں وچ اُچھالے نیں بوٹا ایس دا جھک کے ہور جھُمے چڑھے لہر، ہنیریاں جھُلنے توں ہاسا وی ہن کدے نہ بنیا، ہوٹھاں دا شنگھار کیوں کنڈ وِ کھاندائیں جیوندیاں، توں ہوکے مرزا خان وے اِل نے اُس توں ٹلنا ناہیں، جد تیکن نہ رجّے راتیں اوہدے پیار دا نشہ ہور دا ہور سی کنج ورہیاں دے بھٹھاں وچ، تن گالے نیں رُت دے روہ توں نکھڑیاں تنداں، ایہہ بدلاں دیاں لیراں جوانی ٹھاٹھاں مار دی کون اجیہا جس دے اُتے، ایس دل دے در کھولاں مَیں فیروی ایس بے مہر زمانے توں، نئیں پلّہ چُھٹیا کوئی وی روک نہ سکیا ماجدُ رُخ وگدے دریاواں دے سانہواں دے وچ گُجھدی دِسّے، یاداں دی خوشبو اُنج میں سوچاں فکراں والا شاعر پیا کہانواں اکھ بی مینڈھی پھڑکی نویں، تے کاگ بی خبر لیایا نئیں دل دیاں کچیاں کندھاں تُوں، پئے روز لیاٹے ڈھیہندے نیں آپی آپ چبا لئے، پھُلاں ورگے سکھ چن پرتے کد، امبروں ڈَھل کے شہر لہور چ ٹُردیاں پھِردیاں، جنج تصویراں مال دیاں تُساں تے بس ذہن وچ، اپنا آپ ائی پالیا سچ ائی کہن سیانے، جے کُتیاں نوں، کھیر نہ پچدی اے کدوں دھیان چ لیاوندیاں، سانوں ایہہ نخرے والیاں پھُلاں نے وی رُوپ چُرایا شاید اوہدے ائی انگاں دا دیوے تحفہ وہم دا، سدھراں نال بلائیکے میں پاگل نوں، شام توں فجری تیکر نیند نہ آئی تیرے میرے ملن دے موقعے، حالیں ہَین بتیرے مُل بُوری ہوئی داکھ دا ایہہ گل وی ہن ست پرانی، ایس چ وی نئیں سُکھ میں کولوں تے نس نس جاندا، اپنا وی پرچھانواں جندڑی سولاں نال پَُرتی، تن وی کر لیا کھورا مِہنے دے نئیں سکدا چنا، چھاننیاں نوں چھج سُکھ رُسایائی ماجداُ، لے ہُن میلے ڈُھو کِنھے اوہدی چپ دا، کنگن شیشہ توڑیا اُنج صفحیاں تے، کھِلریاں گلاّں پا دِتے نیں رَو لے فِر ویلے نے، کدھرے کُونجاں لُٹیاں نیں دل دے وسدے شہروں لنگھدیاں، پاگل ہو گئی وا دیہوں مارن کھچکِلیاں، راتاں مارن تاڑیاں مُکھڑے مکھڑے اکو جیہی بے زاری اے ویلا آپوں ساڈے ناں دیاں، ویلاں ہوکن آیا اے دِلاّ جھلیا! کنتھوں اُڈیکنا ایں کدے پرت نئیں آوندے جان والے ماجدُ وکھرے رنگ نتاردا اے اکھیاں اوس ائی صورت نوں سدھرائیاں نیں ماجدُ بناں بیان دے، فکراں دا کیہ رنگ سی ہور دی ہور ائی ہو گئی، صورت اپنے آپ دی سُورج لتھ کے کالک جیہی چھڈ جاندا اے یا فر اوہدے قد تے، دھوکا سی کجھ لہر دا سانوں۔۔ جنہاں کھیڑیاں کولوں، اپنا حق منوایا اے اوڑک اِک دن منی جاسی، مَنت سِکدیاں ماواں دی پرت کے شاید کدے نہ آوے، اوہ رُت گھنیاں چھانواں دی جنج ماواں نوں، دُکھڑے جمیاں جائیاں دے پر گُھگیاں دے، رہ گئے نیں وچ پھائیاں دے دل چوں جے کر اُٹھن وی تے، ہوٹھاں تے نئیں لیاؤن دیاں Rate this:اسے شیئر کریں:Twitterفیس بکاسے پسند کریں:پسند کریں لوڈ کیا جا رہا ہے۔۔۔
سخن سرا 